جنگ جهانی اول مثل بیماری وحشتناکی ، تمام دنیا رو گرفته بود

یکی از سربازان به محض این که دید دوست تمام دوران زندگی اش در باتلاق افتاده و در حال دست و پنجه نرم کردن با مرگ است از مافوقش اجازه خواست تا برای نجات دوستش برود و او را از باتلاق خارج کند .

مافوق به سرباز گفت : اگر بخواهی می توانی بروی ، اما هیچ فکر کردی این کار ارزشش را دارد یا نه ؟

دوستت احتمالا مرده و ممکن است تو حتی زندگی خودت را هم به خطر بیندازی !

حرف های مافوق ،اثری نداشت ،سرباز به نجات دوستش رفت .

به شکل معجزه آسایی توانست به دوستش برسد ، او را روی شانه هایش کشید و به پادگان رساند .

افسر مافوق به سراغ آن ها رفت ، سربازی را که در باتلاق افتاده بود معاینه کرد و

با مهربانی و دلسوزی به دوستش نگاه کرد و گفت :

من به تو گفتم ممکن است که ارزشش را نداشته باشد ، دوستت مرده ! خود تو هم زخم های عمیق و مرگباری برداشتی !

سرباز در جواب گفت : قربان ارزشش را داشت .

- منظورت چیست که ارزشش را داشت !؟ می شود بگویی ؟

سرباز جواب داد : بله قربان ، ارزشش را داشت ، چون زمانی که به او رسیدم هنوز زنده بود ، من از شنیدن چیزی که او گفت احساس رضایت قلبی می کنم !

اون گفت : جیم .... من می دانستم که تو به کمک من می آیی ...

یک کارشناس مسائل هسته ای و عضو شورای غیر دولتی روابط خارجی آمریکا ابراز امیدواری کرد: دولت آینده آمریکا با تغییر سیاست های قبلی و پیگیری یک سیاست جدید و مبتکرانه، ایران را از روند کنونی آنچه تلاش برای رسیدن به نقطه اتمی-نظامی خواند، بازدارد.

این کارشناس آمریکایی که با بی بی سی سخن می گفت، با شکست خواندن سیاست های دولت بوش در قبال برنامه اتمی ایران، پیگیری یک سیاست فعال " چماق و هویج " را برای بازداشتن ایران از غنی سازی اورانیوم موثر دانست و در عین حال باراک اوباما رییس جمهور منتخب ایالات متحده را دارای پتانسیل های لازم برای اعمال سیاست جدید در برابر ایران دانست.

سیمور با خطرناک خواندن فعالیت های هسته ای ایران گفت:" ایرانی ها 20 سال پیش تکنولوژی غنی سازی اورانیوم  را از پاکستان به دست آوردند و در 20 سال گذشته آنها پیشرفت های قابل توجهی دراین زمینه کسب کرده اند. نکته قابل بحث امروز افزایش روز افزون قابلیت غنی سازی اورانیوم و نصب روز افزون تعداد بیشتری از سانتریفیوژها برای غنی سازی اورانیوم است، به طوری که از نظر من آنها یک یا دو سال دیگر به نقطه ای خواهند رسید که از نظر فنی و تکنولوژیکی هیچ مانعی برای ساخت سلاح هسته ای نخواهند داشت و فقط از نظر سیاسی و استراتژیک به این ارزیابی خواهند نشست که آیا می خواهند سلاح هسته ای داشته باشند یا نه؟"

گری سیمور در ادامه با اشاره به اینکه زمان به سرعت به نفع ایران در حال سپری شدن است درباره ابزارهای در دست دولت اوباما برای مواجهه با ایران می گوید:" دولت اوباما همان ابزارهای تشویقی و تنبیهی را در اختیار دارد که در دوره بوش هم کمابیش از آنها استفاده می شد، اما تفاوت اوباما و بوش در این است که اوباما احتمالا در شکل دهی به یک ائتلاف بین المللی علیه برنامه های هسته ای رژیم ایران موفق تر عمل خواهد کرد ،بنابراین تفاوت عمده ای که به نظر من می تواند ما را به کارایی سیاست های اوباما امیدوارتر کند ،موثرتر کردن چماق ها و هویج های پیشنهادی به ایران خواهد بود "

سیمور در عین حال با اشاره به سختی های دیپلماسی اعمالی اوباما در قبال ایران معتقد است که اگر سیاست های تنبیهی اوباما در قبال ایران کارایی چندانی نداشته باشد نمی توان چندان به موفقیت گفت و گوها و رویکرد دیپلماتیک در قبال ایران امیدوار بود . وی در این زمینه می گوید که کارایی سیاست گفت وگو و دیپلماسی اوباما به پشتوانه شدت و قدرت گزینه های تنبیهی و تحریمی وی علیه ایران خواهد بود.

این کارشناس آمریکایی در ادامه با ادعای اینکه در ایران و در بین نخبگان و تصمیم سازان و تصمیم گیران حکومتی دو رویکرد درباره فعالیت های هسته ای وجود دارد می گوید که به طور مشخص عده ای در حاکمیت ایران خواستار دست یابی به سلاح هسته ای و ایجاد یک موازنه در خاورمیانه با آمریکا و اسراییل هستند اما عده ای دیگر از ایرانی ها معتقدند که ایران نباید سلاح هسته ای تولید کند چرا که این امر به قیمت انزوای بیشتر بین المللی ایران و گریزان شدن همسایگان ایران خواهد بود .

اما سیمور می افزاید که هر دو گروه فوق در یک امر با هم توافق دارند که باید به نقطه ای از پیشرفت اتمی و تکنولوژی هسته ای رسید که قادر بود تا سلاح هسته ای تولید کرد.

این کارشناس آمریکایی سلاح های هسته ای در ادامه در پاسخ به پرسش بی بی سی در این باره که آیا واقعا ایرانی ها بمب اتم خواهند ساخت یا نه؟ می گوید: شاید این کار را انجام دهند و شاید هم نه؟ اگر ایرانی ها احساس کنند که برای ایجاد یک موازنه منطقه ای باید سلاح هسته ای در اختیار داشته باشند اگر در نقطه ای باشند که قابلیت فنی و تکنولوژیکی تولید بمب اتم را داشته باشند،در ساخت سلاح هسته ای لحظه ای درنگ نخواهند کرد.

این اظهارات در حالی است که جمهوری اسلامی در سال های گذشته به کرات اعلام کرده است که هدف از فعالیت های اتمی اش صرفا کاربردهای غیر نظامی و صلح آمیز است،اما کشورهای غربی و اسراییل به صراحت و برخی کشورهای منطقه در لفافه اعلام کرده اند که ایران در صدد دست یابی به سلاح هسته ای است .

بر اساس گزارش بی بی سی،شورای امنیت ملل متحد تا کنون 4 قطعنامه تحریمی علیه فعالیت های هسته ای ایران به تصویب رسانده است و در این قطعنامه ها از دولت جمهوری اسلامی ایران خواسته است تا فعالیت های غنی سازی اورانیوم خود را به حالت تعلیق در آورد ،اما ایران تا کنون در برابر اجرای خواست تعلیق غنی سازی اورانیوم مقاومت کرده است.

لاریجانی و جلیلی حماس را تهدید کرده‌اند !

به گزارش عصر ایران (asriran.com) به نقل از آسوشیتدپرس، سناتور «بیل نلسون» در جلسه استماع سخنان هیلاری کلینتون، وزیر خارجه دولت اوباما، در کنگره مدعی شد: "دولت ایران به درخواست های متعدد برای در اختیار گذاشتن اطلاعاتی درباره محل کنونی لوینسون بی اعتنا بوده است."

این سناتور دموکرات از فلوریدا افزود: "هر بار تلاش آمریکا برای کسب اطلاع از این موضوع با بی توجهی ایران مواجه شده و ما «تصور می کنیم» که لوینسون از سوی دولت ایران در یک زندان مخفی نگهداری می شود."

براساس این گزارش رابرت لوینسون که در پی کسب اطلاعاتی برای یک مشتری شرکت امنیتی اش به ایران سفر کرده بود  آخرین بار مارس 2007 در جزیره کیش مشاهده شد. از آن هنگام تاکنون تلاش ها برای یافتن این مامور سابق پلیس FBI بی نتیجه بوده است.

در همین حال هیلاری کلینتون در جریان سخنرانی خود در کنگره گفت: "ایران می تواند از طریق ارائه اطلاعاتی درباره لوینسون که تا سال 1998 به عنوان مامور FBI در نیویورک مشغول به کار بود روابط خود با آمریکا را بهبود دهد."

هیلاری با تکرار ادعای زندانی شدن لوینسون افزود: "از آنجا که این مرد فلوریدایی در زندان است یک فرصت استثنایی برای دولت ایران فراهم شده تا او را آزاد کرده و نشان دهد که یک نگرش جدید در ایران به وجود آمده است."

همسر لوینسون نیز اعلام کرد: وی اطلاعات تازه ای درباره شوهرش دریافت نکرده و در عین حال معتقد است که او همچنان زنده است.

به نوشته آسوشیتدپرس، وزارت خارجه آمریکا اعلام کرد: "به تحت فشار قرار دادن ایران برای افزایش تلاش هایش در جهت همکاری و ارائه اطلاعات بیشتر درباره این پرونده ادامه خواهد داد."

این در حالی است که به نوشته AP، یک سخنگوی هیات نمایندگی ایران در سازمان ملل برای توضیح درباره این پرونده در دسترس نبود.

عصرایران- خبر این است: تعدادی از دانشجویان تحصن کننده در فرودگاه مهرآباد که خواستار اعزام به غزه بودند، در پایان تحصن خود، برای "اعدام انقلابی" حسنی مبارک، رییس جمهور مصر، یک میلیون دلار جایزه تعیین کردند.

چند روز بعد نیز اعلام کردند به دلیل "استقبال مردمی" از طرح "اعدام انقلابی مبارک"، مبلغ این جایزه را به یک و نیم میلیون دلار افزایش داده اند.

پیش از ورود به بحث، بی مناسبت نیست اظهارات سخنگوی وزارت خارجه جمهوری اسلامی ایران در واکنش به تعیین جایزه برای قتل مبارک را یادآوری کنیم که در پاسخ به سوال خبرنگاری در این باره، ضمن اینکه این اقدام را مربوط به دولت ایران ندانست، اعلام داشت که نباید کارهایی صورت گیرد که در راستای وحدت کشورهای اسلامی و کمک به مردم مظلوم فلسطین نیست. (نقل به مضمون)

با این مقدمه، مشخص می شود که موضع جمهوری اسلامی ایران نیز حمایت از چنین حرکت های خودسرانه ای نیست.

گذشته از این، اگر بخواهیم این ماجرا را از زاویه دید بازتری نسبت به زوایه دید تحصن کنندگان بنگریم، درخواهیم یافت همانگونه که سخنگوی وزارت خارجه کشورمان نیز گفته است، چنین کارهایی مفید نیست و بالاتر از آن، زیان آور نیز محسوب می شود.

درست است که ما، حسنی مبارک را از جمله سران خیانت پیشه عرب می شماریم و هیچ علاقه ای هم به او نداریم و مهم تر از همه، او را همدست صهیونیست ها در قتل عام کودکان فلسطینی می دانیم اما فارغ از این دیدگاه ها، نباید فراموش کنیم که مبارک، رییس جمهور قانونی یک کشور عضو جامعه ملل است و این را دنیا به رسمیت می شناسد. لذا بدیهی است که تحریک به قتل یک رییس جمهور در دنیای امروز، چیزی جز یک رویکرد تروریستی توصیف نمی شود.

معنای این سخن آن است که تعیین کنندگان جایزه، با دست خود ، دستاویزی برای متهم کردن مردم ایران به حمایت از تروریسم ساخته اند و این در حالی است که این اقدام، نه موضع دولت ایران است و نه مردم ایران برغم مخالفت شان با سیاست های قاهره، از ترور حمایت می کنند.

جالب اینجاست که دعوت به ترور رییس جمهور مصر (که آن را "اعدام انقلابی" نامیده اند) در حالی است که تمام بهانه های اسراییل در حمله به غزه، در یک جمله خلاصه می شود: "می خواهیم تروریست ها را از بین ببریم." در چنین شرایطی، عقل سلیم حکم می کند که تلاش شود این بهانه از دست دشمن گرفته یا حداقل کمرنگ شود نه اینکه با چنین اقداماتی، به آنها بگوییم که اگر برای اثبات تروریست بودن ما، مدرک ندارید، ما خودمان زحمتش را می کشیم و با بوق و کرنا کردن اینکه به قاتل یک رییس جمهور پول می دهیم، این امکان را فراهم می سازیم که به راحتی تروریست خوانده شویم.

البته کسانی که متاسفانه به نام ملت ایران دست به چنین حرکت هایی می زنند، خود بهتر از هر کس دیگری می دانند که هیچ کس برای گرفتن جایزه نمی رود یک رییس جمهور را بکشد مگر آنکه انگیزه های اعتقادی یا سیاسی بسیار محکمی برای این کار داشته باشد که نمونه هایش را می توان در ماجرای انور سادات و نیز شلیک مرگبار "ایگل امیر" یهودی به اسحاق رابین سراغ گرفت.

گذشته از این، به فرض که کسی توانست از سیستم های امنیتی چند لایه رییس جمهور مصر عبور کند، او را بکشد و بگریزد! آن وقت، آقایان می خواهند در میان موج محکومیت های جهانی ترور یک رییس جمهور، برای قاتل مبارک مراسم بگیرند و جایزه اش را بشمرند و به او تحویل دهند؟!

تردیدی نیست که چنین حرکت هایی، به هیچ نتیجه ای نمی رسد جز اینکه این امکان را به مخالفان ایران می دهد که در رسانه های خود "پوسترهای دعوت به قتل مبارک" را نشان دهند و بگویند: دیدید گفتیم این ایرانی ها تروریست هستند؟!

و مگر نه این است که با چنین تحریکاتی در افکار عمومی جهان است که تهدیدات علیه کشورمان افزایش می یابد و امنیت ملی مان به خطر می افتد؟

ما، همانطور که پیشتر نیز گفتیم، دل خوشی از سران عرب و مخصوصا حسنی مبارک نداریم و آرزویمان این است که در سرزمین بزرگ مصر، یک حکمران صالح که از آرای واقعی مردم این کشور برخاسته باشد، حکومت کند ولی نمی توانیم نگرانی خود را از اقدامات گروهی خاص که متاسفانه حمایت نیز می شوند، پنهان کنیم، چه آنکه اگر روزی آمریکا بخواهد به ایران حمله کند، یکی از مهمترین بهانه هایش، حمایت ایران از تروریسم (!) است و آیا این افراد، با چنین اقداماتی، این "بهانه" را تقویت نمی کنند و از این رو، کارشان اقدام علیه امنیت ملی نیست؟

درست در روزی که جایزه قتل مبارک یک و نیم برابر شده، هیاتی از سوی حماس به مصر رفت تا با مردان مبارک مذاکره کند (نه اینکه مبارک را بکشد) در واقع ، در شرایطی که حتی حماس نیز داعیه کشتن مبارک را ندارد، در اینجا، عده ای گویا دوست دارند کاسه داغ تر از آش باشند!

بی گمان، برگزاری تحصن ها و تجمعات دانشجویی و مردمی علیه جنایات اسراییل در غزه، امری پسندیده و حتی ضروری است و از این منظر، اصل اقدام دانشجویان در تلاش برای رساندن صدای اعتراض مردم ایران به آنچه در غزه می گذرد، قابل تقدیر است اما حیف که چنان حرکت های خوبی با چنین اقداماتی عجیبی عجین می شود تا در نهایت بلندگوهای تبلیغاتی ضدایرانی هم از این تجمعات بی بهره نمانند.

... و سخن در این باب بسیار است اما عاقلان را اشارتی کافی.